Maandag 16 april gingen 41 leerlingen naar de Ardennen en Luik. Het was een gevarieerd programma: bezoek aan de mijnen van Blegny, wandeling met kompas en kaart, mountainbiken, highrope parcours, kanoën, challengeparcours en de laatste dag een bezoek aan Luik. De leerlingen deden het geweldig! Ze waren fanatiek in de sport- en spelonderdelen, maar ook in het huis werden de taken zoals koken en afwassen prima volbracht. Bekijk hier foto’s!
De zon kon nog geen eens hallo zeggen, want zelfs die was nog niet opgestaan. Met waterige ogen van de slaap keek ik met ongeloof naar mijn wekker. Hij gaf 4:45 aan. ‘Wat zijn dit voor tijden,’ vroeg ik mezelf af. Toen zonk de gedachte in… We gaan naar de Ardennen! Zonder al te veel problemen reisde ik af naar Utrecht vanuit mijn woonplaats Amsterdam. Aangekomen bij de Maliebaan, want daar stapten we in de bus, zag ik enkel stralende gezichten. Sommigen ook nog slaperig, maar dat vond ik geen probleem. Iedereen was op tijd en de bepakking lag spoedig in de bus gepakt. Onder leiding van een vierkoppig, uitermate enthousiast, team ging de groep van 41 leerlingen met gezonde spanning op weg naar het Zuiden. Eerste stop? De steenkolenmijn van Blegny (nabij Luik).
Wij kregen eerst een informatief, enigszins oubollig, filmpje te zien over de mijn. Hoe het vroeger was. Hoe de kompels (mijnwerkers) aan de slag gingen. En wat dit het gebied in het oosten van België had opgeleverd. Daarna daalden we onder leiding van een gids af naar 60 meter diepte. Vroeger gingen ze veel dieper, maar door het hoge grondwaterpeil, onder aanvoering van de Maas, kan dat tegenwoordig niet meer. Het was niet minder indrukwekkend. Zeker het verhaal dat, voor de tijd van de dieseltreintjes, er continue paarden onder de grond in de mijn leefden die geen daglicht meer zagen, zal mij bijblijven. Na de rondleiding en de lunch gingen we weer snel in de bus op weg naar de bestemming, dachten we. We werden gedropt een stuk voor onze bestemming en moesten enkel met behulp van een kaart en een kompas onze weg vinden naar de slaapboerderij. Wat een hel! ‘We hebben toch gewoon Google Maps meneer.’ Toch was het de groep die dat gebruikte niet helemaal goed verlopen. Nou ja, beweging genoeg zullen we maar zeggen. De avond was gevuld met vrije tijd en al voetballend of frisbeeënd viel de avond in. Het bleef nog tot diep in de nacht onrustig en dat slaaptekort zal een keer terugbetaald moeten worden.
‘Goedemorgen deze prachtige morgen in het immer pittoreske Hotton!’ Het was half zeven in de ochtend en de tafeldekploeg werd aan het werk gezet. Voor 4 5 mensen moesten zij tafeldekken en thee zetten. Het werd een dag gevuld met mountainbiken en een high rope parcours. De groep werd verdeeld in twee groepen en nadat het lunchpakket ingepakt was gingen wij op weg. Voor de mensen die wel wat gewend waren, was de MTB-clinic goed te doen. Voor ons stervelingen was de weg naar de top een martelgang waarbij wij een aantal achter hebben moeten laten. Zeer terecht stapten zij af, want wat was het warm! Bovenaan de top was het bijtanken aan de bidons water en de muesli-repen voor de nodige extra energie. De weg omhoog was dan misschien een martelgang, de weg naar beneden gaf je regelrecht doodsangsten. Glibberend over modder en stenen zo groot als voetballen probeerden wij ons een weg te banen. Met mijn vingers de hele tijd om mijn achterrem geklemd en met samengeknepen billen reed ik achter de groep aan. Eenmaal beneden was ik blij en trots dat ik dit toch maar even geflikt had.
De groepen wisselden elkaar af en wij werden in een tuigje gehesen. Ik kreeg een karabiner in mijn handen gedrukt en na een korte uitleg werden wij naar het hoogteparcours geleid. Eenmaal ingehaakt konden wij niet meer van de beveiliging af en was de enige optie vooruit. Immer vooruit. Voor iemand met enige mate van hoogtevrees kan ik je vertellen dat het op verkrampte armen kwam te staan. Onder aanmoediging van de leerlingen schreed ik voort. Na deze dodenmars konden we genieten van een welverdiende, door de leerlingen zelf klaargemaakte maaltijd in het huis. De tweede avond snel ten einde en de leiding genoot van de vroege bedtijd.
Fris en fruitig begonnen wij aan de derde dag in het zuiden van België. De dag was gevuld met kajakken en een challenge-parcours. En dat laatste laat zich nog het beste omschrijven als een proef voor Expeditie Robinson. We moesten slepen met planken, water halen, vuur maken, slingeren door tonnen en bovenal goed communiceren en samenwerken. En daar liep het bij sommige teams wel een beetje spaak. Maar met een beetje doorzettingsvermogen en soms een gouden ingeving van iemand in het team kwamen we toch een heel eind.
Wit van de zonnebrand en voldaan van de lunch kregen we die dag ook nog een clinic kajakken. Bewapend met peddels en zwemvest gingen wij in duo’s ter water om de rivier de Ourthe te slechten. Sommigen waren hier beter in dan anderen, maar iedereen had er plezier in. Er waren zelfs leerlingen bij die het aandurfden om even uit te stappen en kopje onder te gaan. Eén woord heb ik daarvoor; HELDEN! Want dat water was pittig fris kan ik je vertellen. Bij het huis weer aangekomen was er tijd om je op te frissen en als afsluiter ging de barbecue aan. In de avond werd er nog het grote zaklamp-smokkel-spel gespeeld (gewoon om de leerlingen bezig te houden; volgens een gevatte leerling).
Na een korte nacht waren wij de laatste dag snel op weg naar Luik. Daar zouden we nog een culturele looptocht door de stad ondernemen. Maar vrije tijd werd beter gewaardeerd. Om toch een beetje aan de opdracht te voldoen moest men met vijf culturele gebouwen op de foto, en als bewijs een selfie te nemen. De leiding beklom tezamen met een aantal leerlingen de trappen van Montagne de Bueren. Met de verzuring in de kuiten, na die 374 traptreden op en neer te hebben afgelopen, gingen we op weg naar Utrecht. Het was gelukkig rustig op de weg en na vier intense dagen kwamen wij weer ongeschonden aan op de Maliebaan. Het leek wel een eeuwigheid geleden dat we waren vertrokken. Het was ‘kneiter leuk’ en ‘dit gaan we nooit meer vergeten’, want ‘het was lit!’
Wij van de leiding kunnen het niet beter omschrijven!
Marianne Kriek, Peter van Stroe, Jan Willem Foppen & Iris van den Berkhoff
