Als een 12-jarige je vertelt dat hij heeft opgetreden in de grote zaal van de Stadsschouwburg in Utrecht, met 850 man publiek, denk je vast dat je in de maling genomen wordt.
Dat word je niet. Dan is het hoogstwaarschijnlijk een leerling van het Gregorius, die heeft meegedaan aan de Gregoriusshow, een jaarlijks terugkerend spektakel waar bijna 200 leerlingen en docenten aan meedoen. Dinsdag 7 en woensdag 8 februari verschijnt deze show voor de 34e keer ten tonele.
Het talent dat getoond wordt is heel divers. Er zijn dans-, muziek- en toneelacts.
De brugklassers die meedoen aan de showgroep vertolken de hoofdrol van de avond.
De openingsact die zij vertonen, wekt veel bewondering, ontroering en herkenning bij degenen die ooit ook meededen aan die showgroep. Halverwege de avond komen ze nog een keer terug op het toneel met een thematische act en als echte rode draad door het programma heen sluiten zij de avond af met een prachtige slotact.
Alle acts worden aangekondigd door twee leerlingen uit de bovenbouw.
In de herfst beginnen de meeste ideeën voor acts op te borrelen. Dit resulteert uiteindelijk in een heuse auditie. Sommige groepjes krijgen na de audities aanwijzingen om hun act te verbeteren en geschikt te maken voor het grote toneel.
Dinsdag beginnen de kriebels echt te komen. Eerst nog lessen volgen op school en dan de generale repetitie. Alle acts worden doorgenomen en de deelnemers kunnen elkaar nu vanuit de zaal bewonderen, met het zaallicht aan! Ga daar maar staan op het podium terwijl al die ogen je aankijken! De zenuwen beginnen nu echt. Ook docenten moeten er aan geloven, soms tot verbazing van leerlingen.
Samen aan zo’n show werken schept een band. Je hebt allemaal te maken met dat podium waar je straks op moet en niet ‘af’ wilt gaan. Er wordt veel gedeeld achter de schermen en er worden nieuwe contacten gelegd. Je wiskundedocent vindt het ook niet makkelijk om de tekst uit het hoofd te leren. En hoe krijg jij je zenuwen onder controle? Het is prachtig om deze andere kanten van elkaar te kunnen zien en benoemen en dan is er ook nog twee avonden publiek bij om dat talent te bewonderen. Dit zijn de dingen die je bijblijven van je schoolcarrière, waar je over twintig jaar nog herinneringen aan hebt. Het zijn momenten waarop deze jongeren boven zichzelf uitstijgen. Ze komen letterlijk en figuurlijk in het licht te staan.
